Św. Bernardyna Realina SJ i innych jezuitów misjonarzy ludowych - 2 lipca

Świętych Bernardyna Realina, Jana Franciszka Régisa i Franciszka de Geronimo; Błogosławionych Juliana Maunoira i Antoniego Baldinucciego, prezbiterów, jezuickich misjonarzy ludowych.

Bernardyn Realino, (wł.: Bernardino Realino) urodził się 1 grudnia 1530 r. w Carpi we Włoszech. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Pełnił urząd podesty w Felizzano oraz Monferrato. Po doświadczeniu widzenia Matki Bożej z Dzieciątkiem porzucił karierę polityczną i wstąpił do zakonu jezuitów w 1564 r. W 1567 r. przyjął święcenia kapłańskie, W trzy lata po złożeniu ślubów profeskich przełożeni zadecydowali o wysłaniu ojca Bernardyna na drugi koniec Italii – do miejscowości Lecce w regionie Apulia. Święty założył tam kolegium jezuickie i rozwinął działalność duszpasterską, lecz nie sądził, że spędzi tam pozostałe czterdzieści lat swego życia. O. Realino był obecny tam, gdzie była nędza moralna bądź materialna. Był spowiednikiem i powiernikiem wszystkich stanów i dlatego otrzymał od wdzięcznej ludności tytuł „ojca miasta”. Zmarł 2 lipca 1616 r. w Lecce we Włoszech, gdzie do dziś (w kościele jezuitów) spoczywają jego relikwie. Został beatyfikowany w 1895 r. przez Leona XIII, a kanonizowany przez Piusa XII w 1947 r. Jest patronem Lecce oraz Carpi.

Kościół wspomina św. Jana Franciszka Regisa (fr.: Jean-François Régis) 31 grudnia. Franciszek urodził się 31 stycznia 1597 roku w Fontcouverte w szlacheckiej rodzinie w Fontcouverte na południu Francji. Wstąpił do zakonu jezuitów i został wyświęcony na kapłana w 1630 roku. Opiekował się z chorymi w czasie epidemii dżumy. W 1633 r. zakon wyznaczył go, aby udał się do diecezji Viviers na zaproszenie miejscowego biskupa, który potrzebował pomocy przy wizytowaniu diecezji zrujnowanej wojnami domowymi. Obchodząc z misjami po parafiach ten misjonarz ludowy kilkakrotnie zabiegał o wyjazd do Kanady, ale przełożeni niezmiennie odpowiadali, że jego Kanadą jest okręg Vivarais. Od 1636 r. w lecie Jan Franciszek głosił nauki katechizmowe w Puy, a w zimie, gdy wieśniacy dysponowali wolnym czasem, przebiegał najodleglejsze górskie sioła. Na jego nauki ściągały rzesze, w górach podziwiano go i kochano za oddanie i rozmodlenie. Noce często spędzał przed tabernakulum. Zmarł 31 grudnia 1640 r. na zapalenie płuc w Lalouvesc. Został beatyfikowany przez papieża Klemensa XI w dniu 18 maja 1716 r., a kanonizowany przez papieża Klemensa XII w dniu 5 kwietnia 1737 r.

Św. Franciszek de Geronimo (wł.: Francesco di Girolamo) urodził się 17 grudnia 1642 r. w Grottaglie pod Tarentem jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Gdy miał dziesięć lat, powierzono go grupie kapłanów, którzy zajmowali się wychowaniem młodzieży i głoszeniem misji ludowych. W szesnastym roku życia przyjął tonsurę. Na dalsze studia udał się do Neapolu, a żeby się tam utrzymać, przyjął w jezuickim Collegio Massimo stanowisko preceptora. W r. 1670 - był już wtedy kapłanem - poprosił o przyjęcie do zakonu. Zanim skończył jezuicki nowicjat, wysłano go do pomocy ojcom głoszącym kazania w mieście i okolicy. Potem wrócił do Neapolu dla dokończenia studiów i przygotowania się do uroczystej profesji zakonnej. Pragnął gorąco udać się na misje zagraniczne, ale pod koniec studiów skierowano go znów na misje ludowe. Głosił je z zapałem na placach i w zaniedbanych dzielnicach miasta. Przy pomocy jednego z młodych konfratrów oraz licznych współpracowników świeckich organizował je tak, aby poszczególne etapy kończyć procesją zmierzającą do kościoła, w którym na tłumy oczekiwali spowiednicy. Całość koronowała komunia generalna. Apostołował też w Arbuzzach, w Samnium i gdzie indziej. Zajmował się ponadto udzielaniem ignacjańskich ćwiczeń duchownych oraz kierownictwem, zwłaszcza dusz, które nawróciły się pod wpływem jego kazań. Dobroczynną rolę odegrał w r. 1707, nie dopuszczając do ekscesów i plądrowania miasta w czasie, gdy znalazło się ono pod okupacją austriacką. Przypisywano mu wiele cudów, on sam przypisywał je św. Cyrusowi, którego relikwie spoczywały w neapolitańskim kościele Ges- Nuovo. Zmarł 11 maja 1716 r. Beatyfikował go w r. 1806 Pius VII, a kanonizował w r. 1839 Grzegorz XVI. Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele obchodzone jest 11 maja.

Bł. Julian Maunoir, "misjonarz Bretanii", urodził się 1 października 1606 r. w Saint-Georges de Reintembault w departamenci Ille-et-Vilaine jako syn skromnych wieśniaków. Od czternastego do dziewiętnastego roku życia kształcił się u jezuitów w Rennes. W r. 1625 wstąpił do ich nowicjatu. Chcąc służyć najbiedniejszym, prosił potem o wysłanie go do Kanady, ale wobec przynagleń Michała Le Nobletz (1577-1632) oraz jezuity Piotra Bernarda skierowano go na misje ludowe, głoszone w Bretanii. Mimo bolesnego rozczarowania decyzją przełożonych, prowadził tak owocną działalność, stosując w katechizacji przedstawienia, pieśni, malowidła, procesje, że podobno przez pierwsze dwa lata pobytu w Bretanii nawrócił na wiarę katolicką 30 tysięcy ludzi. Wszedł w środowisko zaniedbane, rozpite i gwałtowne, zarazem jednak wielkoduszne i w głębi serc chrześcijańskie. Wkrótce zapoznał się dobrze z jego językiem i wrażliwością oraz udowodnił, że posiada doskonałe wyczucie duszpasterskie. Poprzez dialogowaną katechizację, obrazowość, pieśni, barwne procesje itp. ożywił misje ludowe, a tak odnowił religijność wielu okolic. Do swej działalności potrafił wciągnąć najpierw dziesiątki, potem setki kapłanów diecezjalnych. Wielu z nich urobił na gorliwych i świętych duszpasterzy. Wokół siebie zgromadził około 1000 kapłanów, którzy wspomagali go w jego pracy i dla których założył dom rekolekcyjny. W podobny sposób wpływał na współpracowników z laikatu, a ponadto użyczał kierownictwa duchowego kilku osobom zdążającym do doskonałości chrześcijańskiej. Z życiorysów takich osób, które napisał, zrodziły się potem trudności na drodze do jego beatyfikacji. Było w nich mianowicie wiele łatwowierności w ocenie niektórych stanów, przypisywanych interwencjom nadprzyrodzonym. Wyczerpany pracą, Julian zmarł 28 stycznia 1683 r. Beatyfikował go w r. 1951 Pius XII. Trwa jego proces kanonizacyjny.

Bł. Antoni Baldinucci urodził się 19 czerwca 1665 r. we Florencji jako syn Filipa, pisarza i historyka sztuki. Uczył się w szkołach jezuickich. Już w czasach studenckich prowadził systematyczną pracę nad własnym wyrobieniem duchowym i należał do Sodalicji Mariańskiej. W r. 1682 wstąpił w Rzymie do jezuitów. Mając słabe zdrowie, kilkakrotnie przerywał studia; musiał też zrezygnować z wyjazdu na misje w Indiach. Mimo to od r. 1695 aż do śmierci pracował wydajnie jako misjonarz ludowy w okolicach Frascati i Viterbo. Stosował metodę Segneriego: wykład wiary łączył z procesją pokutną i czcią obrazu Matki Boskiej ucieczki grzeszników, który zawsze nosił ze sobą. Rekolekcje dla kapłanów i zakładanie stowarzyszeń religijnych, zwłaszcza Sodalicji Mariańskich uważał oprócz misji za najważniejsze środki odnowienia religijnego. Zmarł w Pofi 7 listopada 1717 r., spoczywa jednakże we Florencji. Beatyfikował go w r. 1893 Leon XIII. Trwa jego proces kanonizacyjny.