Błogosławionego Jakuba Bonnauda, prezbitera i towarzyszy; Józefa Imberta i Jana Mikołaja Cordiera, prezbiterów; Tomasza Sitjara, prezbitera i towarzyszy, męczenników.
Jakub Bonnaud urodził się 27 października 1740 r. w miejscowości Cap Français - dziś Cap-Haïtien – stolicy francuskiej kolonii na wyspie Haiti. Jako kilkunastoletni chłopak, wrócił z rodzicami do Francji. Tam kształcił się w szkole, prowadzonej przez jezuitów. W wieku 17 lat wstąpił do nowicjatu jezuitów. Jednak w ciągu kilku kolejnych lat władze Francji uznały działalność jezuitów za szkodliwą dla interesów „narodu francuskiego”, pozamykały szkoły jezuickie, aż w końcu rozwiązały Zakon Jezuitów we Francji. Jakub udał się wówczas do Flandrii gdzie studiował teologię i prawo kanoniczne. W 1773 papież Klemens XIV rozwiązał oficjalnie Jezuitów. Jakub po skończeniu studiów został kapłanem diecezjalnym i powrócił do Francji rozpoczynając posługę w diecezji paryskiej.
Jakub publikował swoje prace naukowe, listy pastoralne, a po wybuchu rewolucji francuskiej także traktaty i pamflety krytykujące rewolucjonistów i ich antypapieską cywilną konstytucję kleru. W 1792 r. został aresztowany i internowany w budynku klasztoru karmelitańskiego w Paryżu, wśród setek księży i zakonników pozostających wiernymi papiestwu i odmawiających podpisania cywilnej konstytucji kleru. 2 września 1792 r. na aresztowanych w klasztorze kapłanach i zakonnikach dokonano zbiorowego mordu. Na schodach klasztoru zginęło wówczas ok. 114 osób. Wśród nich było 3 biskupów i ich sekretarze, 7 wikariuszy generalnych, archidiakoni, proboszczowie, wikariusze, diakoni, przełożeni eudystów, sulpicjanów i benedyktynów, jezuici, sulpicjanie oraz świeccy. Wśród ofiar, zadźganych pikami, zastrzelonych, zarąbanych siekierami, był też Jakub.
Beatyfikowany został 17 października 1926 r. przez Piusa XI w gronie 191 męczenników Paryża, w tym 23 jezuitów.