Świętych Bernardyna Realina, Jana Franciszka Régisa i Franciszka de Geronimo; Błogosławionych Juliana Maunoira i Antoniego Baldinucciego, prezbiterów, jezuickich misjonarzy ludowych.

Bernardyn Realino, (wł.: Bernardino Realino) urodził się 1 grudnia 1530 r. w Carpi we Włoszech. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Pełnił urząd podesty w Felizzano oraz Monferrato. Po doświadczeniu widzenia Matki Bożej z Dzieciątkiem porzucił karierę polityczną i wstąpił do zakonu jezuitów w 1564 r. W 1567 r. przyjął święcenia kapłańskie, W trzy lata po złożeniu ślubów profeskich przełożeni zadecydowali o wysłaniu ojca Bernardyna na drugi koniec Italii – do miejscowości Lecce w regionie Apulia. Święty założył tam kolegium jezuickie i rozwinął działalność duszpasterską, lecz nie sądził, że spędzi tam pozostałe czterdzieści lat swego życia. O. Realino był obecny tam, gdzie była nędza moralna bądź materialna. Był spowiednikiem i powiernikiem wszystkich stanów i dlatego otrzymał od wdzięcznej ludności tytuł „ojca miasta”. Zmarł 2 lipca 1616 r. w Lecce we Włoszech, gdzie do dziś (w kościele jezuitów) spoczywają jego relikwie. Został beatyfikowany w 1895 r. przez Leona XIII, a kanonizowany przez Piusa XII w 1947 r. Jest patronem Lecce oraz Carpi.

12 lipca 1626 r. odbyła się pierwotna konsekracja jezuickiego kościoła wybudowanego przy kolegiacie pw. św. Jana przy ul. Świętojańskiej w Warszawie. Kościół został konsekrowany pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Ignacego Loyoli - „In honorem B. Mariae Virginis Natae ac S. Ignatii”. Konsekracji dokonał biskup poznański Jan Wężyk. Kościół mógł być konsekrowany pod wezwaniem św. Ignacego Loyoli bo był beatyfikowany 27 lipca 1609 r. w Rzymie przez Pawła V, i kanonizowany 12 marca 1622 r. w Rzymie przez Grzegorza XV. Budowę kościoła rozpoczęto w zimie 1609 r.

21 lipca 1773 papież Klemens XIV, pod naciskiem wrogich Kościołowi i Towarzystwu dworów burbońskich, podpisał brewe kasacyjne Dominus ac Redemptor noster i w ten sposób oficjalnie rozwiązał zakon jezuitów. Breve kasacyjne zostało najpierw przekazane monarchom. W przeddzień kasaty na całym świecie było 22,5 tys. jezuitów, którzy tworzyli 41 prowincji z 24 domami profesów i 1538 domami, kolegiami, nowicjatami, seminariami, konwiktami, rezydencjami i misjami.

Wspomnienie św. Joachima i Anny, rodziców Najświętszej Maryi Panny i zarazem dziadków Jezusa. Pismo Święte o nich nie wspomina. Z jednego z apokryfów – Protoewangelii Jakuba z końca II w. dowiadujemy się o imionach dziadków Jezusa i że byli długo bezdzietni, a bardzo pragnęli potomstwa. Dopiero wytrwała modlitwa Joachima przez czterdzieści dni na pustyni wyjednała łaskę u Boga. Także Anna ze łzami modliła się, by Pan im pobłogosławił, tak jak Sarze.Dar dany im w podeszłym wieku został przepowiedziany przez anioła, który określił mającą się narodzić córkę jako „radość ziemi”. Do każdego z nich wysłał anioła z dobrą nowiną. Joachimowi anioł oświadczył, że Anna poczęła w swoim łonie dziecko. Jej zaś anioł zapowiedział: „Potomstwo twoje będzie przepowiadane po całej ziemi”. Ikonografia często przedstawia uszczęśliwionych małżonków nieopodal Bramy Złotej w Jerozolimie, gdzie spotkali się, żeby podzielić się dobrą nowiną. Ich imiona są zapisane jeszcze w Ewangelii Pseudo-Mateusza z VI w. oraz z Księgi Narodzenia Maryi VIII w. Więcej o losach św. Joachima i Anny piszą, na podstawie osobistych objawień, Służebnica Boża s. Maria od Jezusa (+1665), przeorysza klasztoru franciszkanek z Ágredy w Hiszpanii (książka pt. "Mistyczne miasto Boże, czyli Żywot Matki Boskiej") i siostra augustianka bł. Anna Katarzyna Emmerich (+1824).

5 sieprnia co roku wyrusza Grupa Błękitna Warszawskiej Akademickiej Pielgrzymki Metropolitalnej na Jasną Górę (5-14 sieprnia). Grupie Błękitnej patronuje Matka Boża Łaskawa.

Celem tajemnicy Przemienienia było utwierdzenie wiary Apostołów oraz ukazanie im chwały przeznaczonej dla wyznawców Chrystusa przed Jego odejściem w Jerozolimie.

Zachować pamięć o tym, co dla nas przygotował Bóg. Aby każdego dnia karmić się Jego Słowem i Ciałem. On zaleca, abyśmy ufnie i wytrwale się do Niego modlili, bo On wstawia się za nami u Boga, służyli bliźnim, rozwijając w sobie dary, zdolności i umiejętności, cnoty.