Drogę do publicznego wspominania męczenników otwiera rok 313, kiedy to Edykt Mediolański (ogłoszony wspólnie przez cesarza zachodniej części Imperium Rzymskiego Konstantyna Wielkiego oraz cesarza wschodniej części Licyniusza w 313 r.) kończył okres prześladowań chrześcijan i przyznawał wolność wyznania w Cesarstwie Rzymskim. Główną przyczyną dążenia do ustalenia powszechnie kultywowanego wspomnienia było pragnienie uczczenia wielkiej liczby męczenników, szczególnie z ostatniego i najbardziej okrutnego okresu prześladowań za cesarza Dioklecjana (284-305). Ponieważ męczenników było aż tylu, że nie wystarczyłoby dni w roku, aby każdego męczennika uhonorować w osobnym dniu, naturalnym rozwiązaniem wydawało się uczczenie ich wszystkich razem w jednym dniu. W IV wieku na wschodzie obchodzono już jednego dnia wspomnienie wszystkich męczenników. Według świadectwa syryjskiego diakona Efrema (306-373) w Edessie (gdzie mówiło się po syryjsku) świętowano uroczystość wszystkich świętych męczenników 13 maja. W kalendarzu wschodnim z Nikomedii (miasto hellenistyczne w Azji Mniejszej) z ostatniej ćwierci IV wieku znajdujemy wzmiankę o święcie „Wszystkich Świętych Wyznawców”, które obchodzono w Syrii w piątek oktawy Wielkanocy. Św. Jan Chryzostom (ok. 350-407) wspomina, że w Kościele wschodnim w Antiochii - w metropolii Syryjskiej (gdzie mówiło się po grecku) czczono wszystkich bezimiennych męczenników w pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Niedzielę tę nazywano niedzielą narodzin świętych dla nieba. W Kościele Zachodnim również zaczęto obchodzić to wspomnienie w pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego.
W Kościele Rzymskim od V w. kult prywatny męczenników przeradza się w kult powszechny i święto wszystkich męczenników pojawia się na przełomie V i VI wieku.
Na przełomie VII i VIII w. Kościół w Irlandii, zaczął obchodzić święto Wszystkich Świętych 20 kwietnia zapewne przejmując datę obchodów tego święta z Kościoła Wschodniego.
Jak zanotował św. Beda (zm. 735 r.) na początku VIII w. w Anglii pojawiło się święto Wszystkich Świętych obchodzone 1 listopada wraz z wigilią 31 października, prawdopodobnie dlatego, że pasowało swoim charakterem do celtyckiego święta dożynek Samhaim. Katolicy nawiedzali groby swoich bliskich, uczestniczyli w odprawianych na cmentarzach popołudniowych procesjach żałobnych ze stacjami oraz w sprawowanych tam Mszach Świętych.
1 listopada 731 r. papież Grzegorz III poświęcił w Rzymie Bazylice św. Piotra kaplicę ku czci świętych i ich relikwii i zarządził w mieście coroczne obchody na dzień 1 listopada. Uczynił ten dzień świątecznym. Przeniesienie święta na inny termin miało prawdopodobnie na celu zapewnienie wystarczającej ilości żywności dla rzesz pielgrzymów przybywających do Rzymu na na to święto. Drugim możliwym powodem było, by to chrześcijańskie święto związane z wizją życia wiecznego i chwałą świętych zdominowało pogańskie praktyki rozpowszechniane przez Celtów na Wyspach Brytyjskich, od których wywodzą się współczesne zwyczaje znane jako Halloween. W czasie pełni księżyca najbliższej 1 listopada Celtowie świętowali Samhain, co znaczy „koniec lata”. Ten moment rozpoczynał w ich kalendarzu księżycowym nowy rok, który dzielił się na dwa okresy: ciemną porę zimową i słoneczną porę letnią. Święto Samhain obchodzono po zakończeniu żniw i spędzeniu z pastwisk bydła i owiec. Śmierć starego roku symbolizowało wygaszenie wszelkiego ognia. Wierzono, że podczas święta Samhain otwiera się połączenie między światem duchów i światem ludzi i na ziemię zstępują dobre i złe duchy. Składano wtedy hołd celtyckim świętym. Dusze zmarłych miały powracać do swych rodzinnych domów, więc krewni wystawiali jedzenie i picie by je nakarmić, złe udobruchać i odwrócić nieszczęście. Gdy obecnie dzieci w przebraniu duchów i czarownic chodzą po domach, domagając się poczęstunku pod groźbą spłatania złośliwego figla, to naśladują prastary rytuał Samhain. Ludzie wierzyli, że przez połączenie światów ludzie mogli przedostawać się również do świata duchów, więc to święto było również porą sprzyjającą przepowiadaniu przyszłości. Uprawiano wróżby za pomocą różnych przedmiotów, które dotyczyły najważniejszych życiowych spraw: małżeństwa, chorób i śmierci. Aby zakończyć święto Samhain i odegnać duchy z powrotem do ich świata, na nowy rok wzniecano święte ogniska. Od nich wszyscy znów rozpalali ogień w swych domach. Ogień miał odstraszać złe duchy i wzmacniać słabnące słońce. Wraz z rozpaleniem ognisk rozpoczynało się odegnanie czasu śmierci poprzez czas cieszenia się życiem: okres pijackich uczt i folgowania namiętnościom. Nawet to, co było zakazane, stawało się dozwolone. Dorośli mogli sobie pozwolić na przekroczenie granic dobrych obyczajów, oddając się uciechom nocy usprawiedliwiającej całkowity brak zakazów moralnych.
Ok. 800 r. Wspomnienie Wszystkich Świętych 1 listopada obchodzone było już także w Irlandii i Bawarii, jak również w Salzburgu w Austrii.
W 837 r. papież Grzegorz IV rozporządził, aby 1 listopada był dniem poświęconym pamięci nie tylko męczenników, ale wszystkich świętych Kościoła katolickiego i ustanowił to święto jako obowiązkowe. Ado z Wiednia (zm. 875) opisuje jak Grzegorz IV poprosił Ludwika Pobożnego, króla Franków i cesarza rzymskiego, aby cesarz rozszerzył to święto na wszystkie tereny pod jego władaniem.
Sakramentariusze z IX i X w. umieszczają święto Wszystkich Świętych w dniu 1 listopada, a w 935 r. papież Jan XI u schyłku swojego życia rozszerzył to święto obchodzone 1 listopada lokalnie na cały Kościół powszechny.
Jak zanotował Sykard z Cremony (zm. 1215) jeszcze papież Grzegorz VII (1073-85) ostatecznie ogłosił zniesienie obchodzenie święta w dniu 13 maja i polecił celebrować go 1 listopada.
W połowie XV w. powstało jedno z najstarszych zachowanych kazań spisanych w języku polskim - kazanie In Die Omnium Sanctorum (na Dzień Wszystkich Świętych). Kazanie umieszczone zostało w łacińskim kodeksie. Anonimowy tekst może być kopią oryginału z ok. 1430 r. Kazanie dotyczy Kazania na górze z Ewangelii św. Mateusza (Mt 5,1-12. Tekst został umieszczony po polsku przed kazaniem łacińskim). Kazanie to znajduje się obecnie w rękopisie Biblioteki Kapitulnej w Pradze.
Od XV w. święto zaczęto obchodzić przez całą oktawę wraz z wigilią święta. Reforma liturgiczna z 1955 r. usunęła wigilię i oktawę.
Obecnie, aby zastąpić odradzające się praktyki i zwyczaje Celtyckie w postaci rozpowszechniającego się święta Halloween, w Kościele proponuje się zastępowanie zwyczajów czynienia wróżb, przebierania się za duchy (a obecnie również w wyuzdane stroje), chodzenia po domach i straszenia (ang. trick or treat - cukierek albo psikus), zwyczajami Holy Wins (od ang. holy wins - święte zwycięża): przebierania się za świętych i organizowanie korowodów i zabaw.
W Uroczystość Wszystkich Świętych w Bazylice Św. Piotra w Rzymie przez cały dzień zapalone jest światło, a na wszystkich ołtarzach zapalone są świece. Na głównym ołtarzu wystawione są relikwiarze zachęcając wiernych do nawiedzenia w tym dniu Bazyliki.