Zapraszamy aby w tym dniu nawiedzić kościół i pomodlić się do Matki Bożej, która pragnie nam nieustannie pomagać i zjednywać Boże łaski.

Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest związany z XIV-XV w. ikoną Maryi pochodzenia bizantyjskiego (namalowana na desce 54 x 41,5 cm) czczoną w Rzymie w kościele pw. św. Mateusza Apostoła. W 1739 roku kościół św. Mateusza Apostoła przejęli augustianie z Irlandii. W 1798 roku wojska francuskie zdobyły Rzym, wygnały z Rzymu papieża Piusa VI i zniszczyły około 30. kościołów, w tym klasztor augustiańki z kościołem św. Mateusza. Wtedy cudowna ikona została przeniesiona do kościoła św. Euzebiusza. Następnie w 1819 r. zakon augustianie przenieśli się do kościoła Santa Maria in Posterula zabierając ze sobą cudowną ikonę. Umieszczono ją w bocznej kaplicy tego kościoła, ponieważ w ołtarzu głównym znajdował się obraz Matki Bożej Łaskawej. Od tego momentu powoli zapomniano o szerzeniu kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 7 lutego 1863 r. słynny jezuita, o. Francesco Blosi SJ, w czasie kazania wspomina o ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, znajdującej się w dawnym kościele św. Mateusza Apostoła.

Zachęcamy do udziału w wielkim masowym wydarzeniu uwielbienia Jezusa, które będzie trwało cały dzień, od 8.30 do 22 na Stadionie Narodowym na warszawskiej Pradze. Wszystkie szczegółowe informacje są dostępne na stronie http://jezusnastadionie.pl/.

Świętych Bernardyna Realina, Jana Franciszka Régisa i Franciszka de Geronimo; Błogosławionych Juliana Maunoira i Antoniego Baldinucciego, prezbiterów, jezuickich misjonarzy ludowych.

Bernardyn Realino, (wł.: Bernardino Realino) urodził się 1 grudnia 1530 r. w Carpi we Włoszech. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Pełnił urząd podesty w Felizzano oraz Monferrato. Po doświadczeniu widzenia Matki Bożej z Dzieciątkiem porzucił karierę polityczną i wstąpił do zakonu jezuitów w 1564 r. W 1567 r. przyjął święcenia kapłańskie, W trzy lata po złożeniu ślubów profeskich przełożeni zadecydowali o wysłaniu ojca Bernardyna na drugi koniec Italii – do miejscowości Lecce w regionie Apulia. Święty założył tam kolegium jezuickie i rozwinął działalność duszpasterską, lecz nie sądził, że spędzi tam pozostałe czterdzieści lat swego życia. O. Realino był obecny tam, gdzie była nędza moralna bądź materialna. Był spowiednikiem i powiernikiem wszystkich stanów i dlatego otrzymał od wdzięcznej ludności tytuł „ojca miasta”. Zmarł 2 lipca 1616 r. w Lecce we Włoszech, gdzie do dziś (w kościele jezuitów) spoczywają jego relikwie. Został beatyfikowany w 1895 r. przez Leona XIII, a kanonizowany przez Piusa XII w 1947 r. Jest patronem Lecce oraz Carpi.

12 lipca 1626 r. odbyła się pierwotna konsekracja jezuickiego kościoła wybudowanego przy kolegiacie pw. św. Jana przy ul. Świętojańskiej w Warszawie. Kościół został konsekrowany pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Ignacego Loyoli - „In honorem B. Mariae Virginis Natae ac S. Ignatii”. Konsekracji dokonał biskup poznański Jan Wężyk. Kościół mógł być konsekrowany pod wezwaniem św. Ignacego Loyoli bo był beatyfikowany 27 lipca 1609 r.

21 lipca 1773 papież Klemens XIV, pod naciskiem wrogich Kościołowi i Towarzystwu dworów burbońskich, podpisał brewe kasacyjne Dominus ac Redemptor noster i w ten sposób oficjalnie rozwiązał zakon jezuitów. Breve kasacyjne zostało najpierw przekazane monarchom. W przeddzień kasaty na całym świecie było 22,5 tys. jezuitów, którzy tworzyli 41 prowincji z 24 domami profesów i 1538 domami, kolegiami, nowicjatami, seminariami, konwiktami, rezydencjami i misjami.

Wspomnienie św. Joachima i Anny, rodziców Najświętszej Maryi Panny i zarazem dziadków Jezusa. Pismo Święte o nich nie wspomina. Z jednego z apokryfów – Protoewangelii Jakuba z końca II w. dowiadujemy się o imionach dziadków Jezusa i że byli długo bezdzietni, a bardzo pragnęli potomstwa. Dopiero wytrwała modlitwa Joachima przez czterdzieści dni na pustyni wyjednała łaskę u Boga. Także Anna ze łzami modliła się, by Pan im pobłogosławił, tak jak Sarze.Dar dany im w podeszłym wieku został przepowiedziany przez anioła, który określił mającą się narodzić córkę jako „radość ziemi”. Do każdego z nich wysłał anioła z dobrą nowiną. Joachimowi anioł oświadczył, że Anna poczęła w swoim łonie dziecko. Jej zaś anioł zapowiedział: „Potomstwo twoje będzie przepowiadane po całej ziemi”. Ikonografia często przedstawia uszczęśliwionych małżonków nieopodal Bramy Złotej w Jerozolimie, gdzie spotkali się, żeby podzielić się dobrą nowiną. Ich imiona są zapisane jeszcze w Ewangelii Pseudo-Mateusza z VI w. oraz z Księgi Narodzenia Maryi VIII w. Więcej o losach św. Joachima i Anny piszą, na podstawie osobistych objawień, Służebnica Boża s. Maria od Jezusa (+1665), przeorysza klasztoru franciszkanek z Ágredy w Hiszpanii (książka pt. "Mistyczne miasto Boże, czyli Żywot Matki Boskiej") i siostra augustianka bł. Anna Katarzyna Emmerich (+1824).